اشعار صامره حبیبی

نه تنها هیچ بال و پر ندارند
پناهی نیز دور و بر ندارند
چگونه می شود تشخیص شان داد
کبوترهای غزه سر ندارند

بیا تا همزبان غزه باشیم
رفیق مهربان غزه باشیم 
صدای کفر، دیوارش بلند ست
صدای کودکان غزه باشیم

از گریه بی صدای من حرف بزن
از غربت کربلای من حرف بزن
من کودک غزه ام دهانم بسته ست
یک مرتبه تو بجای من حرف بزن


از هرچه امید، ناامیدم کردند
با عمر نکرده، موسپیدم کردند
تنها یک روز عضو دنیا بودم
فردای تولدم شهیدم کردند

از خانه آرزو نمانده اثری
نه خنده کودکی نه شوق دگری
اینجا همه از مرگ سخن می گویند
از زندگی ای کاش بیاید خبری